1 ศพ ต่อ 1 ไม้หมอนที่รองรางรถไฟ" ไม่ใช่่คำพูดที่เกินไปจากความจริงเลย ทหารญี่ปุ่นใช้ทหารเชลยเป็นทาสในการก่อสร้างทางผ่านป่าหนาทึบและภูเขา ชีวิตเชลยศึกเหล่านั้นพากันล้มตายมากมาย เพราะทำงานหนักและโรคภัยไข้เจ็บที่ชุกชุม โดยเฉพาะไข้ป่า หรือการขาดอาหารตายก็เป็นเรื่องธรรมดา
คงยากนะที่จะหาทหารญี่ปุ่นใจบุญกับฝ่ายตรงข้ามในยามสงครามเช่นนี้...
"พี่เขาเห็นใจเชลยสงครามที่ต้องทุกข์ทรมานในค่าย ทั้งความอดอยาก ไข้ป่า รวมถึงความโหดร้ายของทหารญี่ปุ่น"
ป้าลำใยน้องสะใภ้นายบุญผ่องเล่าให้ใครๆฟัง ถึงเรื่องราวแต่หนหลัง ที่ทำให้นายบุญผ่องต้องตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง
ใช่!!!เขาตัดสินใจยอมเสี่ยงตาย ลักลอบมอบเวชภัณฑ์เพื่อรักษาชีวิตเชลยศึกไว้...
แม้กระทั่ง บุหรี่ ยาและอาหาร เขาก็เป็นคนจัดการลักลอบเอามาให้จากกรุงเทพ...เงินสดจะถูกบรรจุอยู่ในกล่องสำหรับยาสูบไทยพื้นเมือง และกล่องถูกปิดผนึกไว้แล้วด้วยอากรแสตมป์รัฐบาลอย่างเป็นทางการและฝากไว้ในโรงอาหาร
อีกทั้งยังช่วยให้เชลยมีเสื้อผ้าและยารักษาโรค และให้เงินพวกเขาเพื่อซื้ออาหารในช่วงวันคริสต์มาส
เขายังคอยดูแลเชลย และให้ยืมเงินด้วยการจำนำนาฬิกาและเครื่องประดับ และเก็บไว้ให้เพื่อรอการแลกคืนเมื่อสงครามสิ้นสุด
ตลอดสงครามโลกครั้งที่ 2 คนไทยได้ให้ความช่วยเหลือเชลยสงครามเรื่อยมา แต่นายบุญผ่อง สิริเวชพันธ์ ถือเป็นบุคคลพิเศษที่ได้รับการจดจำเป็นอย่างดีจากเชลยสงครามในสมัยนั้น …
“เขาคือฮีโร่ในดวงใจของทหารต่างชาติ” ...หมอเวรี่เล่าให้ใครๆฟังด้วยความภูมิใจที่มีเพื่อนแบบนายบุญผ่อง
แต่สำหรับเรา...
บุญผ่อง...คือ..."ฮีโร่ในดวงใจ...ที่คนไทยลืมเลือน" ...ไม่เชื่อลองไปถามคนบนถนนปากแพรกดูซิ!!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น